در میان لیست انبوه پیشکسوتان و قهرمانان تاریخ اتومبیلرانی کشورمان، شاید کمتر کسی به اندازه حاج حسین خداپرست در شکل گیری و رشد این رشته تاثیرگذار بوده باشد. حسین خداپرست در طول بیش از پنج دهه فعالیتش، به یکی از ارکان اتومبیلرانی ایران بدل شده است.

ستاره استادیوم یکصد هزار نفری

حسین خداپرست متولد ۱۳۲۵ از اواخر دهه چهل خورشیدی وارد عرصه اتومبیلرانی شد. وی از دهه پنجاه به یکی از برترین حاضرین در مسابقات رالی و البته دور استادیوم یکصد هزار نفری بدل شد و توانست در اولین سالی که عنوان «قهرمان سال» به برترین راننده با بیشترین امتیازات کسب شده اعطا می‌شد، وی با اختلاف اندک قائله را به رقیبش تقی لواسانی واگذار کرد.

در سال ۱۳۵۴ اما خداپرست توانست در رقابتی جدی در پایان سال، عنوان قهرمان سال ایران را به خود اختصاص دهد. در آن زمان بسیاری نام حسین خداپرست را مترادف با ب‌ام‌و ۲۰۰۲ می‌دانستند. خودرویی که وی در بسیاری از مسابقات، از مسابقات سرعت گرفته تا رالی و حتی مراحل بین المللی از آن استفاده می‌کرد. به جز این، حسین خداپرست در آن زمان با ژیان مهاری و پیکان نیز در مسابقاتی شرکت کرد.

علاوه بر این یک دستگاه ب‌ام‌و ۳۰۰۰ زرشکی رنگ با تودوزی سفید نیز در اختیار حسین خداپرست بود که به عنوان خودروی مارشال در مسابقات با آن حاضر شدند که در یک مسابقه با چپ کردن یک دستگاه فیات و افتادنش روی این ب‌ام‌و، پشت و سقف این خودرو شدیدا آسیب دید. یکی از افتخارات حسین خداپرست حضور در رالی خاورمیانه در بیروت بود که در سال ۱۹۷۴ به عنوان بخشی از تیم ایران راهی این کشور شد.

پس از کسب عنوان قهرمان سال در ۱۳۵۴، حسین خداپرست به هیات برگزاری و مدیریت مسابقات اتومبیلرانی ایران راه یافت و به عنوان عضوی از شورای عالی مسابقات، به رشد این رشته در ایران کمک شایان ذکری کرد. این روند به نحوی تا پایان دهه پنجاه و حتی پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز ادامه یافت.

پس از انقلاب و احیای فدراسیون

مسابقات اتومبیلرانی کشورمان در سال ۱۳۵۷ به خاطر وقوع انقلاب اسلامی به نحوی نیمه‌کاره ماند و در این سال، قهرمان سال توسط کانون جهانگردی و اتومبیل کلوپ معرفی نشد.

در دی ماه ۱۳۵۸، به نحوی آخرین مسابقه رسمی هسته مرکزی کانون جهانگردی برگزار شد. در این مسابقه که با اسپانسری هتل هایت تهران برگزار شد، حسین خداپرست و کریم ناظری به همراه افرادی همانند هوشنگ رهی عهده‌دار برگزاری بودند. از آن مسابقه تا پایان جنگ تحمیلی، تقریباً فعالیت‌های اتومبیلرانی در ایران قطع شد.

از اواخر دهه شصت بود که به تدریج برخی پیشکسوتان و قهرمانان دهه‌های چهل و پنجاه به تدریج به دنبال از سرگیری فعالیت‌های رشته اتومبیلرانی رفتند و این زحمات بالاخره به ثمر نشست و مسابقات از سر گرفته شد. حسین خداپرست در آن دوره یکی از اعضای هسته مرکزی این رشته بود و از سال ۱۳۶۷ با همکاری کانون جهانگردی، مسابقات در ایران برگزار شد.

به تدریج و با بروز برخی اختلاف‌ها با کانون، حسین خداپرست و برخی دیگر از علاقمندان با سازمان تربیت بدنی رایزنی کردند و به تدریج مسابقات اتومبیلرانی توسط کمیته تازه تاسیس اتومبیلرانی در فدراسیون موتورسواری کشورمان نیز برگزار شد. به تدریج و با تلاش‌های خداپرست و سایر عوامل این کمیته، فدراسیون جهانی (FIA) این کمیته را به رسمیت شناخت و فدراسیون موتورسواری به فدراسیون موتورسواری و اتومبیلرانی تغییر نام داد.

از دوران طلایی دهه هفتاد تا بازنشستگی

حسین خداپرست در دهه هفتاد یکی از هسته‌های مرکزی مسابقات اتومبیلرانی بود. در آن زمان، وی با فعالیت‌هایش در فدراسیون تازه تاسیس موتورسواری و اتومبیلرانی، رنگ و بویی تازه به این مسابقات داد. در این دوره بالاخره پیست آزادی با رایزنی‌ها و تلاش‌های خداپرست و سایرین افتتاح شد، مسابقات رالی، اسلالوم، تپه نوردی و رشته‌هایی دیگر نیز در مسیرهای مختلف برگزار شدند.

در این دوره، بسیاری حسین خداپرست را سوار بر یک دستگاه رنجروور در هیات برگزاری مسابقات می‌شناختند. ورود زنان به رشته اتومبیلرانی، تاسیس کمیته کلاسیک و ایجاد پلی بین مسابقات اتومبیلرانی و خودروسازان داخلی و البته شرکت‌های بین المللی از جمله مواردی بودند که همگی زیر نظر مستقیم و البته به همت حسین خداپرست انجام شدند.

حسین خداپرست با آن که این روزها تقریباً بازنشسته شده، اما هنوز هم به عنوان یک صاحب نظر و پیشکسوت فعال است و حرف‌ها، نظرات و انتقادات ناگفته زیادی در مورد فراز و نشیب‌های اتومبیلرانی کشورمان در سال‌های اخیر دارد.