در میان خودروهای شاسی‌بلند موجود در بازار خودروی ایران، نمونه‌های متفاوتی را می‌توان با میتسوبیشی پاجرو مقایسه کرد که تعدادی از آن‌ها جزو هم‌وطنان این SUV ژاپنی محسوب می‌شوند که تویوتا پرادو VXL در زمره آن‌هاست. در ادامه این مطلب نگاهی داریم به میتسوبیشی پاجرو دو در با تویوتا پرادو VXL و مزایا هر کدام را نسبت به دیگری بررسی خواهیم کرد.
مقایسه میتسوبیشی پاجرو دو در با تویوتا پرادو VXL
میتسوبیشی پاجرو و تویوتا پرادو از موفق‌ترین‌های کلاس خود هستند. میتسوبیشی پاجرو سرآمد SUVهای کمپانی میتسوبیشی است و تویوتا پرادو نیز، هر چند همواره در سایه برادر بزرگ خود یعنی لندکروزر بوده، اما در نسل چهارم خود سعی در کم‌کردن فاصله‌اش با تویوتا لندکروزر دارد. درحقیقت، باید پرادو را نسخه کمی شهری‌تر شده لندکروزر بدانیم.
از لحاظ ابعاد، پرادو هم دارای فاصله محوری بیش‌تر و هم طول و عرض و ارتفاع بیش‌تری است که از این نظر نسبت به پاجرو برتری دارد. باید توجه داشت که هرچند فاصله محوری بیش‌تر قطعاً فضای بیش‌تری در اختیار سرنشینان قرار می‌دهد، اما از طرفی هرچه‌قدر فاصله محوری یک خودرو کم‌تر باشد، این به‌نشانه فرمان‌پذیری بهتر آن است. پس پاجرو قاعدتاً باید دارای فرمان‌پذیری بهتری باشد.
با مقایسه فضای داخل کابین میتسوبیشی پاجرو با پرادو VXL باید گفت اگر سرنشینان شش نفر باشند، این امکان در پاجرو وجود ندارد که تنها یکی از صندلی های ردیف سوم را باز کنید، چون هر دو صندلی به‌هم چسبیده‌اند، اما در پرادو دو صندلی ردیف سوم جدا ازهم هستند که این را باید مزیتی برای پرادو برشمرد.
در بحث موتوری، پرادوی مورد نظر ما به موتور ۴۰۰۰ سی‌سی ۶ سیلندر ۲۴ سوپاپ مجهز است و می‌تواند قدرتی معادل ۲۷۱ اسب‌بخار در ۵۶۰۰ دور و گشتاور ۳۸۱ نیوتن‌متر را در ۴۴۰۰ دور در دقیقه تولید کند. پرادو با این موتور می‌تواند در مدت ۸.۵ ثانیه (در برخی منابع ۸.۱) به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت دست یابد و حداکثر سرعت ۲۰۰ کیلومتر نیز قابل‌دسترسی است.
پرادو به‌طور میانگین ۱۳ لیتر بنزین در ۱۰۰ کیلومتر مصرف می‌کند. اما در مقابل، نسل سوم میتسوبیشی از موتور ۶ سیلندر ۳۸۰۰ سی‌سی بهره می‌برد که قدرت ۲۵۰ اسب‌بخار در ۶۰۰۰ دور و ۳۲۹ نیوتن‌متر گشتاور را در ۲۷۵۰ دور تولید می‌کند. این موتور از سیستم تزریق مستقیم سوخت با ریل مشترک بهره می‌برد و مجهز به تکنولوژی منیفولد ورودی هوای متغیر است. با چنین مشخصاتی، پاجرو می‌تواند در مدت ۱۰.۶ ثانیه از سکون به ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد و حداکثر سرعت آن نیز ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت است. پاجرو به‌ازای هر ۱۰۰ کیلومتر ۱۳.۵ لیتر بنزین مصرف می‌کند که علیرغم سبک‌تر بودن، اما نیم لیتر از پرادو پرمصرف‌تر است. اما نقطه‌قوت این موتور، توانایی ارائه گشتاور در دور پایین‌تری نسبت به پرادو است که این قابلیت برای خودروهای SUV یک مزیت به‌حساب می‌آید.
با مقایسه میتسوبیشی پاجرو دو در با تویوتا پرادو VXL به این نتیجه می‌رسیم که سیستم ترمز EBD در هر دو خودرو موجود است و هر دو از شاسی مونوکوک نردبانی استفاده می‌کنند که نسبت به نسل قبلی پرادو دارای ۱۱ درصد استحکام بیش‌تر است. پرادو نیز، همچون رقیب هم‌وطن خود، از تعلیق دوبل جناغی در جلو و تعلیق صلب با چهار نقطه اتصال در عقب استفاده می‌کند که سبب بهبود سواری و حس فرمان‌پذیری بهتری نسبت به نسل قبلی شده است.
سیستم KDSS نیز برای اولین‌بار در پرادو موجود است که تعادل موقعیت چرخ‌ها را کنترل می‌کند و از تغییر موقعیت اضافی چرخ‌ها جلوگیری می‌کند و با به حداقل رساندن چرخش بدنه سبب بهبود فرمان‌پذیری خودرو خواهد شد. در شرایط خارج از جاده نیز، همواره همه چرخ‌ها را بر روی زمین نگه می‌دارد که ایده‌آل‌ترین حالت برای چرخ‌هاست؛ این به‌معنی چسبندگی بهتر خودرو نیز خواهد بود.
درکل، تویوتا پرادو در مقایسه با میتسوبیشی پاجرو دارای فضای حمل بار عالی، ضعیف بودن نسخه دو در، فرمان‌پذیری نه‌چندان جذاب، آپشن‌های گران‌قیمت و موتور ضعیف در نمونه‌های پایه است. در مقابل، میتسوبیشی پاجرو، از قابلیت آف‌رود بهتر، فضای بزرگ‌تر سرنشینان، قیمت پایین و کیفیت ساخت عالی برخوردار است. هرچند پاجرو نیز، به‌جهت برخورداری از پلتفرم کمی قدیمی شده، با عملکرد کُند و فرمان‌پذیری جاده‌ای متوسط، بی‌عیب‌ونقص نیست.
