وحید ۸ سالش بود که پدرش یک هواپیمای مسافربری اسباب‌بازی برای تولدش خرید. هواپیمایی که تبدیل به محبوب‌ترین اسباب‌بازی او شد و رویای خلبان شدن را توی سرش انداخت. سال‌های کودکی در جواب همه کسانی که می پرسیدند: «دوست داری چیکاره بشی؟» بدون مکث می‌گفت: «خلبان».
وحید بهرامی که این روزها بیشتر ساعات زندگی‌اش را بین زمین و آسمان معلق است، به آرزوی خلبانی دوران کودکی‌اش نرسید اما راه دیگری برای پرواز کردن پیدا کرد.
داستان شغل وحید را از زبان خودش بشنوید:
«تقریبا ۱۸ سالم بود که با دوستانم قرار هفتگی کوهنوردی گذاشتیم. توی مسیر کوهنوردی با گروهی آشنا شدم که صخره‌نوردی می‌کردند. دوسالی صخره‌نوردی انجام دادم و بعد که وارد بازار کار شدم این ورزش را رها کردم.»
اما وضعیت بازار برای وحید چندان خوب پیش نرفت و مجبور شد شغلش را عوض کند:
«توی بازار خیلی تلاش کردم. اما درآمدش کافی نبود. برای همین وقت‌های بیکاری، توی دیوار و جاهای دیگر دنبال شغل دیگری گشتم. بین آگهی‌های استخدام دیوار، چشم‌ام به راپل و کار با طناب در ارتفاع خورد. احساس کردم این همان کاری است که هم به آن علاقه دارم، هم توی دیوار کلی آگهی در مورد این خدمات بود. چند جایی تماس گرفتم و خلاصه بعد از گذراندن یک دوره امنیت کار با طناب در ارتفاع، وارد این شغل شدم. کار توی ارتفاع خیلی سخت است و هر یک ساعت راپل و کار با طناب، به اندازه چهارساعت کار روی زمین انرژی از آدم می‌گیرد.»
وحید حالا یک تیم جمع‌وجور و چندنفره درست کرده و برای پروژه‌های مختلفی مانند نورپردازی ساختمان، شستشوی نما و ترمیم نمای ساختمان توی دیوار آگهی می‌گذارد.
«جذاب‌ترین ساختمانی که رویش کار کارده‌ام، برج سپهر بانک صادرات بود. برجی که برای مدت‌ها بلندترین و معروف‌ترین برج تهران بود. بخشی از ترمیم نمای این برج کار تیم ماست. الان یه تیم ۵نفره دارم و تمام خدماتی که همراه تیم‌ام می‌دهیم را روی دیوار آگهی می‌کنیم و خدا رو شکر، همیشه کار داریم.»
وحید بهرامی که این روزها ۲۹ ساله است، ۵ سالی می‌شود که تجربه کار با طناب و راپل دارد. پسری که پرواز کردن را دوست داشت، اما به جای پوشیدن لباس خلبانی و هدایت هواپیما، مسیر راپل و تعلیق در آسمان با طناب را انتخاب کرد. شغلی که به قول وحید درآمدش خیلی بهتر از کار در بازار است و هر پروژه برایش کلی چالش و تجربه جدید به همراه دارد.
