در سال‌های دهه هفتاد میلادی آنچه برای طراحان لامبورگینی اهمیت بیشتری داشت، زیبایی ظاهری ماشین و موتور پرقدرت بود و اینگونه بود که لامبورگینی کونتاش متولد شد.

«خودروی کاربردی» توصیفی است که به هیچ عنوان نمی‌توان برای لامبورگینی کونتاش (Lamborghini Countach) به کار برد؛ با این‌که لامبورگینی کونتاش ماشین بسیار زیبایی است، اما بی‌نهایت ناراحت و به لحاظ فنی غیرقابل اطمینان است. نام «کونتاش» از کلمه‌ای محلی گرفته شده که معنی خاصی ندارد و آوایی است که ایتالیایی‌ها با دیدن چیزی خاص یا بسیار زیبا با ابراز تعجب یا شگفتی ادا می‌کنند!

این اتومبیل ۱۲ سیلندر با موتور میانه ایتالیایی از سال ۱۹۷۴ تا۱۹۹۰ تولید شد و طراحی خاص بدنه آن (در طراحی‌اش از خطوط صاف و زاویه‌های تیز استفاده شده بود) پیشگام طراحی اتومبیل‌های سوپر‌اسپرت آینده شد.

بیشتر بخوانید: بررسی رولزرویس فانتوم؛ عالیجناب رولزرویس

طراحی لامبورگینی کونتاش ضمنا ایده جلو بودن کابین (Cab Forward) را معمول کرد. در این ایده کابین سرنشین‌ها بیشتر به جلوی ماشین نزدیک است و اجازه تعبیه موتور بزرگ‌تری را در عقب ماشین می‌دهد. طراح این مدل جاودانه لامبورگینی «مارچلو گاندینی» بود که برای «استودیوی طراحی برتونی» کار می‌کرد؛ همان طراح و استودیوی معروفی که لامبورگینی «میورا» را قبلا برای کمپانی لامبورگینی طراحی کرده بود.

گاندینی در آن زمان طراح جوانی بود و در طراحی ماشین از نظر کاربرد و ارگونومیک تجربه اندکی داشت. البته این بی‌تجربگی برای او در ارائه طرح‌های نو و جنجالی مانعی هم ایجاد نمی‌کرد. در واقع بی‌توجهی به ایمنی و راحتی سرنشینان آن‌قدر اهمیت نداشت که سفارش‌دهندگان ذوق طراحی و جسارت شکستن استانداردهای قبلی طراح جوان را کور کنند. برای همین بعد از میورا، او باز هم طرحی دیوانه‌وار ارائه داد که همه را شگفت‌زده کرد: لامبورگینی کونتاش.

در سال‌های دهه هفتاد میلادی آنچه برای طراحان خودروهای ویژه‌ای مانند لامبورگینی اهمیت بیشتری داشت، زیبایی ظاهری ماشین و موتور پرقدرت آن بود. این تمرکز روی ظاهر خودرو و قدرت موتور به‌ویژه در تولیدات ایتالیایی بیشتر به چشم می‌خورد. بیشتر ساخته‌های آن سال‌های ایتالیا، خودروهایی بسیار زیبا ولی ناراحت و پراشکال بودند.

توجه به مختصات ارگونومیک بدن راننده و سرنشینان و طراحی خودرو بر این اساس، اصولا نادیده گرفته می‌شد. احتمالا راحتی در حدی که بدن انسان در شرایطی صحیح و سالم قرار گیرد و رسیدگی به ظرایف فنی موتور، نوعی توجه ویژه و فوق‌العاده و مایه اتلاف وقت از سوی مدیران کارخانه‌های خودروهای ایتالیایی شمرده می‌شد. (در ایران آلفارومئوهای زیبا و پرسرعت و محبوب جوانان، همیشه مشکل فنی داشتند و گاه صاحبانشان مجبور بودند آن‌ها را تا نزدیک‌ترین تعمیرگاه هل بدهند).

بدنه لامبورگینی کونتاش پهن و ارتفاع آن بسیار کم و در عین حال کوتاه بود. تقریبا تمام قطعات بدنه کاملا مسطح و به شکل ذوزنقه طراحی شده بودند. درهای قیچی مانند این ماشین سال‌ها بعد تبدیل به امضای لامبورگینی شد و در همه مدل‌ها استفاده شدند. البته این نوع درها که برای اولین بار روی خودروی آلفارومئو ۳۳ «کارابو» در سال ۱۹۶۸ و توسط همین طراح معرفی شده بود، با ثبت آن به نام لامبورگینی، امروزه به نام درهای لامبو (Lambo Doors) شناخته می‌شوند.

بیشتر بخوانید: بررسی جگوار ای-تایپ؛ زیبای انگلیسی

در طرح‌های اولیه موتور ۵ لیتری ۱۲ سیلندری برای این خودرو در نظر گرفته شده بود، اما اولین تولیدات آن با موتوری ۴ لیتری که قبلا روی میورا نصب می‌شد از کارخانه خارج شد. بعدها این موتور با حجم ۴۷۵۴ سی‌سی و نهایتا با حجم ۵۱۶۷ سی‌سی با ۴ سوپاپ روی هر سیلندر، وظیفه تامین قدرت این ماشین را انجام می‌داد.

تا رسیدن مدل QV 5000 تمام مدل‌های کونتاش شش کاربراتور داشتند. با آمدن این مدل، پای کونتاش به بازار امریکا هم باز شد و به علت رعایت قوانین واردات خودرو در ایالات متحده، لامبورگینی برای عرضه این ماشین مجبور به تعویض کاربراتورها با سیستم انژکتور بوش شد. تا رسیدن مدل بعدی لامبورگینی یعنی «دیابلو» که جایگزین کونتاش بود، این ماشین‌ها در تمام بازارهای دیگر با همان شش کاربراتور عرضه می‌شدند. البته قدرت و خروجی ماشین‌های کاربراتوری با مدل‌های انژکتوری قابل مقایسه نبود و مدل‌های جدیدتر به مراتب سریع‌تر از آن‌ها بودند.

در طول عمر ۱۶ ساله تولید این ماشین، ۲۰۴۲ دستگاه از آن در مدل‌های بسیار متنوع و مختلفی ساخته شد. این ماشین در گروه ماشین‌های کلکسیونی پرطرفدار جایگاه ویژه‌ای دارد و همیشه به عنوان یکی از زیباترین طراحی‌های بدنه در لیست برترین و به یاد ماندنی‌ترین اتومبیل‌های تاریخ از آن یاد می‌شود.

***

شما می‌توانید آگهی‌های خرید و فروش انواع خودروهای کلاسیک و قدیمی را در بخش آگهی‌های خودروی سایت دیوار مشاهده کنید.