باریستایی که به نصف آرزوی دوران کودکی‌اش رسیده، اما به نصف دیگرش نه. او عاشق فضای کافه‌ها بود و توی عالم کودکی دوست داشت محیط کارش جایی شبیه کافه باشد، اما تلخی قهوه از آن طعم‌هایی نبود که خوشش بیاید و برای همین برنامه عجیبی برای خودش ریخت:

«توی کودکی چند باری با خانواده‌ام به کافه آمدم. البته آن‌وقت‌ها مردم کافی‌شاپ می‌رفتند، نه کافه. برخلاف پدرم که همیشه قهوه سفارش می‌داد، من طعم قهوه و تلخی‌اش را دوست نداشتم و هر وقت همراه خانواده‌ام کافی‌شاپ می‌رفتم، بستنی با ژله سفارش می‌دادم. در دنیای کودکی تصمیم گرفته بودم توی کافه‌ای که بعدها راه می‌اندازم، قهوه را با ترکیبی از توت‌فرنگی به مشتریانم بدهم چون خوشمزه‌ترش می‌کرد و تلخی قهوه اذیت‌کننده نبود!»

پوریا باریستا شد، مغازه کوچکی راه انداخت و منوی مخصوص خودش را هم درست کرد؛ اما از قهوه توت‌فرنگی خبری نبود تا فقط نیمی از رویاهایش برآورده شوند. مهم هم نیست. او عاشق طعم قهوه است و قهوه را با چنان وسواسی دم می‌کند که قهوه‌های دمی‌اش دیگر نیازی به طعم اضافه ندارند.

«از ۱۹ سالگی که برای اولین‌بار دوره باریستا را گذراندم، مسیر زندگی‌ام را پیدا کردم. دوره و کلاسی نبود که نگذرانده باشم: قهوه‌شناسی، هنر لاته، دوره تخصصی نوشیدنی‌های سرد و…؛ اما وقتی در ارمنستان یک دوره یک‌ماهه باریستا را گذراندم، تازه فهمیدم همه آموزش‌های قبلی را باید دور بریزم. خلاصه جهان قهوه ته ندارد.»

پسری که در شیراز باریستای چند کافه بود و مدتی هم کافه کوچک خودش را راه انداخته بود، حالا دوره باریستا برگزار می‌کند و با گذاشتن آگهی توی دیوار شاگرد پیدا می‌کند:

«از صبح تا شب توی کافه کار می‌کردم و تمام تخصصی را که به دست آورده بودم، خرج مشتریان خودم می‌کردم و از یکجایی کار برایم تکراری شده بود. تا این‌که یک روز تصمیم گرفتم کار آموزش را شروع کنم. اول توی یک آموزشگاه کارم را شروع کردم و حالا خودم دوره برگزار می‌کنم و دوره‌هایم را توی دیوار آگهی و شاگرد قبول می‌کنم.»

این هم از شوخی‌های دنیاست: پسری که از قهوه متنفر بود و آرزو داشت ترکیبی از قهوه و توت‌فرنگی درست کند تا بتواند طعم تلخ این نوشیدنی را تحمل کند، حالا زندگی‌اش چنان با عربیکا و روبوستا و طعم‌سازی با قهوه‌ها گره خورده که فرصتی برای کارهای دیگرش ندارد؛ به قول خودش:

«در حالی که رفقایم الان مشغول برنامه‌ریزی سفر تفریحی و خرید ماشین و گوشی موبایل هستند، همه دغدغه و رویای من سفر به آمریکای جنوبی و روش‌های دم‌آوری قهوه توی آن کشورهاست.»

حالا پوریا نه فقط یک باریستا که یک مربی است. او همچنان از «دیوار» برای برگزاری دوره‌ها و معرفی خودش استفاده می‌کند تا رویای کودکی‌اش به شکلی جدید و واقعی‌تر زنده شود.